در گذشته ، عمّال روسیه تزارى ، مسیحى مذهب بودند، یكى از مهندسین مسلمان كه با آنان كار مى كرد هنگام ظهر، كار را براى اداى فریضه نماز تعطیل مى كرد. سرپرست روسى از این كار خوشش نمى آمد و بالا خره كارگران مسلمان را تهدید كرد كه بابت مدتى كه كار را تعطیل مى كنند، مقدارى از حقوقشان را كسر كند، كارگران ، دو گروه شدند؛ گروهى اصرار داشتند كه نماز خود را به موقع بخوانند و اما گروه دیگر، با مهندس روسى همصدا و همراه شده و انجام نماز را به آخر وقت موكول كردند. مهندس نیز آخر هفته ، وقتى حقوق را پرداخت كرد، به گروه اوّل كه نماز خود را به موقع خوانده بودند، حقوق كامل و به گروه دوم كه به توصیه او عمل كرده بودند حقوق كمترى داد! كارگران اعتراض كردند و گفتند چرا به آنان كه به گفته ات توجه نكردند حقوق كامل داده و به ما كه به حرف تو عمل كرده ایم ، كمتر پرداختى ؟!
مهندس مسیحى روسى گفت ! براى اینكه گروه اوّل كه كسر حقوق را بر تخلف از انجام وظایف دینى ترجیح دادند، معلوم مى شود كه افرادى مؤ من و در عقیده خود پابرجا هستند، پس در سایر اعمالشان نیز درستكار بوده و از مقدار كار نمى دزدند و كارشان را با صداقت انجام مى دهند، اما شما كه پول را بر مسؤ ولیتها و تكالیف مذهبى ترجیح دادید، معلوم مى شود كه چندان پایبند به اصول حرام و حلال نیستید و لذا در كارى كه انجام مى دهید، طبعاً رعایت اخلاص را نمى كنید و از این رو مستحق حقوق كمترى هستید؛ زیرا شما كه در نماز این تكلیف بزرگ الهى ، خیانت مى كنید، در كار من به طریق اولى كم كارى مى كنید.

«پیامبر اكرم (ص ) فرمود :
محبوبترین اعمال نزد خداوند خواندن نماز در وقتش مى باشد سپس نیكى به والدین و بعد جهاد در راه خداوند».

«امام صادق (ع ) درباره قول خداوند كه مى فرماید :
سپس واى بر نمازگزاران ؛ آن كسانى كه نمازشان را سبك مى شمارند، فرمود: منظور، تاءخیر نماز از اول وقت بدون عذر است ».

«على – علیه السلام – فرمود :
خدا را! خدا را! همواره رعایت كنید در مورد نماز، (همیشه به آن اهمیت داده و به طور تام و كامل اقامه كنید) زیرا نماز ستون دین شماست »

پافشارى در اقامه نماز و پاداش نیكوى آن

«آقا سید محسن » را در دمشق مدرسه اى است كه محصلین شیعه در آنجا زیر نظر آن جناب ، تحصیل مى كنند، از جمله شاگردان مدرسه ، صاحب همین حكایت است و آن این است كه «حاج سید احمد مصطفوى » از تجار قم ، پسر مرحوم «حاج سید على » ، از خود آقا سید محسن نقل كرده كه یكى از تربیت یافتگان مدرسه ما براى تحصیل علم طب به آمریكا مسافرت نموده بود. از آنجا كاغذى براى من نوشته بود كه چند روز قبل شاگردان مدرسه ما را امتحان مى كردند و من نیز رفتم تا امتحان بدهم ، مدتى نشستم تا نوبت به من برسد، اما نوبت من نرسید تا اینكه دیر وقت شد، دیدم اگر بنشینم ، نمازم قضا مى شود لذا برخاستم تا بروم نماز بخوانم اما حاضرین در مجلس گفتند به كجا مى روى ؟ اكنون نوبت تو مى رسد.
گفتم من یك تكلیف دینى دارم كه وقتش مى گذرد. گفتند: امتحان هم وقتش مى گذرد و تنها همین یك جلسه براى امتحان برگزار شده و دیگر جلسه اى تشكیل نخواهد شد و بدانكه براى خاطر تو نیز جلسه ویژه اى تشكیل نمى دهند، آنگاه مجبور مى شوى تا امتحان دوره دیگر، معطل بمانى . گفتم هر چه بادا باد، من از تكلیف دینى خود صرف نظر نمى كنم .
از قضا هیاءت ممتحنه متوجه شده بودند كه من به قدر اداى وظیفه دینى غیبت اختیار كرده ام لذا انصاف داده اظهار كرده بودند كه این شخص در وظیفه خود جدى است ، پس روا نیست كه او را معطل بگذاریم ، براى قدردانى از آنكه عمل به وظیفه نموده ، باید جلسه اى ویژه براى امتحان او تشكیل بدهیم ، این بود كه جلسه دیگرى براى امتحان من ترتیب دادند و من حاضر شده و امتحان دادم